ಒಂದು ವಿಚಾರಣೆ...

ಮೊನ್ನೆ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ತಲೆಬಗ್ಗಿಸಿ ನಡೆಯುತಿದ್ದಾಗ
ಮಾರ, ನನ್ನ ಆಪ್ತ ಮಿತ್ರ, ಎದುರಾದ
'ಇದೇನಿದು, ಬರಬೇಗೆಯಲ್ಲಿ, ಬರಿಗಾಲಿನಲ್ಲಿ
ಎತ್ತ ನಡೆದಿರುವೆ? ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ ಏನೋ 
ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ದಿಟವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ
ಏನದು ಮಿತ್ರ? ಚಿಂತೆಯೋ, ಬೇನೆಯೋ,
ಕೋಪವೋ, ಅಸಹ್ಯವೋ? ಗುರುತಿಸಲು
ಅಶಕ್ತ ನಾನು, ಕ್ಷಮೆ ಇರಲಿ' ಎಂದ
ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ
ಎವೆಯಿಕ್ಕದೆ, ಆದರೂ ಧೈರ್ಯ ಸಾಲದೇ...

"ಊರಿನೆಡೆಗೆ, ಸಾದ್ಯವಾದರೆ ಊರಿನೊಳಗೆ... 
ಹೇಗೆ ನನ್ನನು ವಕ್ಕಣಿಸಲೆಂದು ಯೋಚಿಸುತಿರುವೆ
ಬೆನ್ನ ಬಗ್ಗಿಸಿಯೋ ಇಲ್ಲ ಎದೆ ನಿಗುರಿಸಿಯೋ
ಕಣ್ಣ ಕುಗ್ಗಿಸಿಯೋ ಇಲ್ಲ ನಿನ್ನಂತೆ ಎವೆಯಿಕ್ಕದೆಯೋ

ನನ್ನ ರೋಮದ ಮೇಲಂತೂ ನನಗೆ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲ

ಸೆಟೆದು ನಿಂತು ಬಿಡುತ್ತದೆ ಎಷ್ಟೇ ಬೇಡವೆಂದರೂ
೨೦ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ದೇನೆ
ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಹೇಗೆ ನಿಲ್ಲುವುದೆಂದು,
ಯಾರೂ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ ಈ ಹಿಂದೆ ಎತ್ತ ನಡೆದಿಹೆನೆಂದು

ಹೊರಟಿಹೆನು ಮಿತ್ರಾ, ನನ್ನ ಒಡೆಯನನು

ಕೇಳಲು 'ನನ್ನ ಆತ್ಮವನು ನನಗೆ ಕೊಡು' ಎಂದು ..."

ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದ ಮಿತ್ರನನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಾ
ಪಿಸುರಿದೆ ಅವನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ,
"ಮತ್ತೆ ೨೦ ವರ್ಷಗಳೇ ಬೇಕಾದಾವು,
ಅಥವಾ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು...
ಆದರೆ ಜಾರಿ ಇರಲಿ ಮಿತ್ರಾ,  ನಿನ್ನೀ ವಿಚಾರಣೆ,
ನನಗಾಗಿ, ನನ್ನ ಕದ್ದುಹೋದ ಆತ್ಮಕ್ಕಾಗಿ"
ಅವನ ಒದ್ದೆ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಮೂರ್ತಿ
ಮೂರ್ತವಾದಾಗ ನನಗೆ ಹಿತವೆನಿಸಿತು
ನಡುಹಗಲ ಸೂರ್ಯನ ಜಳಪೂ
ಬೆಳದಿಂಗಳ ಮುತ್ತಿನಂತೆ ಮುದವೆನಿಸಿತು...

interlocutor and the intuition

what are you made of?

i am made of your desires
have i ever dared to speak
the violent resolution of your desires?
no. but i do play with them, with words,
a romantic flirtation with violence
"i am made of your desires"
you laugh!
yes, you do!
but you don't disagree, do you?

what do you care for?

a bundle of perverse and guilty secrets
the real secrets, the taboo secrets...
do you need a figure of speach?
a dog bites a child in the arm
you don't shoot the dog
though you can, easily...
but you beat the dog to death
a terrible sequence of howls and thuds
you come back and take the child
in your hand covered in blood
the fact is, you know for sure
that the child has teased the dog...
yes, i care for my guilty secrets,
yes, i do!
the real secrets, the taboo secrets...

what are you ashamed of?

in fact, i repent nothing
and i am not ashamed of that
not even of my names,
mad, shit and ugly
indeed, a ruthless murderer
i am, yet, ashamed of something
yes, i am!
of my failure to live on the edge
i yawn silently at my own cost
of my inability to inhabit extremity
i sleep peacefully at mid-nights
yes, i am ashamed of my failure
to be alive like you, my interlocutor!

what you fear most?

not my own death, certainly not!
death is my dancing partner
with her arms around my neck
i learn my steps from her's
my movements are decided by her's
but yet i don't care who she is!
i fear not the loss of my power to dance
without a hand on my shoulder
i know my dance is a craft
like carpenting, like coffin-building
i am part of a tradition
in fact, i make tradition
i loose sleep, weight and even blood
to achieve my goal, a 'noble' goal
goal of making tradition
but i don't fear such loss
but i fear...
yes, i do!
the loss of my being,
like the one who just left the bar
disappeared and vanished in dark...
i fear the loss my self, my interlocutor!